ewentualnej choroby wysokościowej. I czując się coraz lepiej ruszamy w dalszą drogę.<br>Cztery tysiące sześćset, pięć tysięcy dwieście, pięć tysięcy siedemset. Przewodnik z satysfakcją informuje o wysokości, na którą właśnie dotarłyśmy. Kasi kręci się w głowie od samych liczb, ja udaję, że wszystko jest w porządku, choć ból głowy i nieznośne ciśnienie zobojętnia na widok białych szczytów Himalajów. Do wyjścia z samochodu niektórych zmusza jedynie fizjologiczna potrzeba. Gdy wjeżdżamy na najwyższą przełęcz, nikt prawie nie podejmuje ryzyka.<br>Ja jednak muszę sobie udowodnić, że potrafię tu stanąć na własnych nogach... Po pięciu minutach zataczam się z powrotem do samochodu.<br>Głodne i zmęczone