wcześniej, za sprawą sztuk Edwarda Bulwera-Lyttona, ojca historycznego dramatu kostiumowego - Richelieu, 1833 i Księżna de la Valliere, 1836 - rangę kostiumu historycznego doceniono w Londynie).<br>Teatr traktowano nie tyle jako świątynię sztuki, ile raczej jako miejsce spotkań towarzyskich. W trakcie przedstawienia przeciskano się przez salę i głośno rozmawiano; bywało to nieznośne dla dramaturgów. &lt;gap&gt; - deklarował de Vigny.<br>Długo mianem spektaklu "romantycznego" obdarzano przedstawienia po prostu wzbudzające żywe emocje, odznaczające się bogatymi dekoracjami. Zbigniew Raszewski zwrócił uwagę, że błędem byłoby sprowadzanie całej "produkcji" teatru romantycznego &lt;q&gt;&#132;wyłącznie do cudowności, fantastyki czy różnych rodzajów egzotyki. Teatr romantyczny miał swoją ideologię. Moralizował. Wdawał się w