Synaj nachylił się do ucha Adama i szepnął coś, od czego ten momentalnie poczerwieniał.<br>- No wie pan - bąknął zmieszany - coś takiego... ja bym jej...<br>- No, no, tylko uważaj, ona takich chłopczyków szuka. Romek odwrócił się od nich. Poczucie jakiejś winy kazało mu się bać Synaja. Czuł, że dzieje się coś niezwykłego, że istnieje coś wspólnego między nim i Adamem a hrabiną Zamieszyńską i baronem Humaniewskim.<br>Tak się szczęśliwie złożyło, że już nie miał czasu na rozmowę z baronem; to go Synaj zawołał, to goście zapukali, to znów naczynie musiał posprzątać. Ale wzrok Humaniewskiego dosięgał go w każdym punkcie sali - czuł go