systemu. Przekroczenie tego progu było więc aktem praktycznie nieodwracalnym i angażowało w pełni cały byt jednostki, która krok ten podejmowała. Świadome przystąpienie do organizacji rewolucyjnej oznaczało i oznaczać musiało zdławienie w sobie naturalnego instynktu samozachowawczego: szansa personalnego zwycięstwa w walce z ustrojem społecznym i systemem politycznym musiała wydawać się beznadziejnie nikła. Decyzja buntu, podejmowana w tych okolicznościach, postawa ideowo-moralna, która takie bunty rodzi, wymyka się jakimkolwiek ocenom w kategoriach zdrowego rozsądku politycznego. Może być jedynie przedmiotem swoistej medytacji nad bogactwem etycznym człowieka, które potrafi się zamanifestować w takich właśnie wyborach postaw ideologicznych.<br>Okupywana najwyższymi ludzkimi ocenami postawa buntu pozwalała jednakże