i było to prawie jakby odezwał się głos wewnątrz jego głowy.<br>- Uwaga, Rohan. Tu Horpach... czujniki dziobowe notują wzrost aktywności magnetycznej. Prawdopodobnie łaziki są już pod chmurą... wysyłam sondę...<br>Rohan patrzał w przejaśniające się niebo. Nie dostrzegł samego startu rakiety, która wzbiła się nagle, pionowo jak raca, ciągnąc za sobą nikłą smugę białego dymu, okurzając nim wierzchołek statku, i poszybowała z zawrotną chyżością na północo-wschód. Mijały minuty. Już pół obrzękłej tarczy słońca jakby okrakiem siedziało na obwałowaniu krateru.<br>- Niewielka chmura atakuje pierwszy łazik... - rozległ się głos w jego głowie. - Drugi na razie idzie bez przeszkód... pierwszy zbliża się do bramy