duszę zabitej przeze mnie dziewczyny.<br><br>Oddaj mi oba sprzęty zdobiące mą zbrodnię,<br>Bo mi bez nich w pałacu - czczo i niewygodnie!...''<br><br>"Nie ja - ciebie - rzekł Jawrzon - lecz tyś mnie ograbił -<br>Dziewka wpierw mnie kochała, niźliś ty ją zabił!<br><br>Ledwo na mnie spojrzała w czereśniowe sady,<br>A już ją umęczyłeś za nikły cień zdrady!<br><br>Znalazłem ją w parowie, więcej niż nieżywą!<br>Imię swe na jej piersi wyżarłeś - pokrzywą!<br><br>I nie wszystką znalazłem: brak wargi i ręki!<br>Coś z nią czynił? Odpowiedz! Lub - męki za męki!''<br><br>I przeżegnał się Jawrzon i tak - w imię Boga<br>Mieczem niewidzialnego chciał wyszperać wroga.<br><br>Na to zaśmiał