na rozstrzelanie. Takie było pierwsze wrażenie, gdy przepychały się nieufnie między sobą. Te same sfilmowane wczoraj, poćwiartowane zumem kamer palce, paznokcie, dłonie sunęły teraz niecierpliwie po listach z góry na dół, zatrzymywały się lub przeskakiwały na drugą kartkę i znów zjeżdżały do samego końca. Jak pająki spuszczające się po niewidzialnych nitkach. Traf chciał, że przed tablicą Zygmunt rozpoznał kobietę, która przyszła na spotkanie z małym chłopcem. Długo sprawdzała listę, aż w końcu bezradnie spojrzała na Zygmunta.<br>- Nie przyjęli pani? - spytał łagodnie.<br>- Wiedziałam, że nic z tego. Już prawie rok jestem bez pracy. Jak tu żyć na zasiłku? Marne pieniądze, a dzieciak