czyta w mej duszy, może stąd powstaje we mnie poczucie winy i niezasłużonego wstydu - badał sam siebie chirurg, choć miał już dość tej sprawy. - Gdy siedzieliśmy wszyscy troje milcząc i gdy stało się to z moim kolanem, zadał mi nagle pytanie o etyce, jakby widział wszystko w ciemnościach nie gorzej niż w południe. To było niepokojące i byłem już przygotowany na wiele różnych rzeczy, chciałem nawet wyznać mu wszystko. Na szczęście to chorobliwe napięcie trwało krótko, nic się nie stało. Uczułem tylko. że Widmar ucieszył się czymś bezgranicznie. Odgadłem nawet, że się uśmiecha jak człowiek prawdziwie szczęśliwy, aż broda mu drgnęła