przed śmiercią jest jeszcze ból, lęk bezruchu i smutek bezruchu... i wszystkie te straszne przeczucia nicości... które nachodzą duszę uwięzioną w bezruchu ciała, w bezruchu woli, w bezruchu myśli i wyobraźni... Zatem miejsce, w którym stoję, wyznacza następny krok... i mówię, cóż mogę na to poradzić... a ktoś inny mówi: no dobrze, ale skąd się tu wziąłeś, jak to się stało, że dotarłeś do tego miejsca... ja bym tutaj nie przyszedł, bo już z dala wiedziałbym, czułbym, czym pachnie to miejsce, już z daleka słyszałbym przestrogę albo przynajmniej czuł instynktownie lęk, albo obrzydzenie... No cóż, można w niektóre miejsca po prostu