Polski - pozostała poza granicami tego, co możliwe do powiedzenia. Raz jeszcze słowo okazało się bezradne wobec śmierci. Z zapisanych relacji Służalskiego, Lévy'ego czy Drozdowskiego dowiedzieć się możemy co najwyżej, jak śmierć Mickiewicza była "z zewnątrz" widziana i jak później opowiadana.<br>Ale ta śmierć, nim stała się tematem opowieści, była wcześniej nowiną. Świadkowie śmierci na ogół są nieliczni. Nawet wiek XIX - tak chętnie nadający umieraniu teatralny wymiar - ogranicza liczbę świadków naocznych. Dla nieobecnych przy łożu zmarłego jego śmierć jest najpierw nowiną, która objawia się pod postacią słowa, że oto ktoś umarł - że on umarł. Umarły jest bowiem zawsze trzecim, kimś kto znalazł