poezji lirycznej, studiów bardzo znaczących, bo wyprzedzających poniekąd pewne pomysły i koncepcje zawodowych teoretyków i historyków literatury. Powieści poświęcił Żywe fikcje (1908) i studium o Oziminie Berenta (1911), liryce rozprawę z r. 1924 O liryce i wartościach lirycznych. W pierwszym z tych studiów zakwestionował mimetyczną estetykę powieści, stawiając zagadnienie zupełnie nowocześnie, że tzw. prawda dzieła literackiego nie polega na jego prostej, naśladowczej w stosunku do życia ilustracyjności, lecz na swoistej fikcji literackiej, której artystyczna "prawdziwość" czy "prawdopodobieństwo" wynika z logicznej organizacji wewnętrznej dzieła. Natomiast w krytycznej skądinąd analizie Oziminy Berenta dał Ortwin świetny pokaz bardzo subtelnych dociekań dotyczących struktury form narracyjnych