dawną pozę<br>której niepoznawalność...<br> POSĄG<br> niecierpliwie<br>Cicho - papież idzie.<br> BEZDEKA<br> innym tonem<br>Błagam cię, przedstaw mnie papieżowi. To jest jedyne widmo, z którym mam jeszcze ochotę mówić...<br> Wchodzi papież<br> JULIUSZ II<br>Witam cię, córko, i ty, nieznany synu...<br> Paweł klęka, papież daje mu pantofel do pocałowania<br>Tylko nie mówmy nic o Niebie. Alighieri miał najzupełniejszą rację. Każde dziecko nawet wie o tym, tym niemniej muszę powiedzieć, że ludzka fantazja nie jest w stanie objąć tego szczęścia. Dlatego to piekło przedstawił nasz syn Dante z takim talentem. Nawet powiem, że ilustracje Dore'go dość dobrze wyrażają niewspółmierność ludzkich pojęć i wyobrażeń z tym rodzajem