ku wierze"&lt;/&gt;1. <br> Na poparcie tego można oczywiście cytować wiele nazwisk, wiele kierunków z zakresu filozofii, sztuki, polityki. Ważniejszą jest jednak może owa atmosfera ogólna, która sprawia, że idąc wyraźnie zarysowaną ścieżką, uczeń na ławie szkolnej sam z siebie powtarza doświadczenie wielkich bojowników podrywających powagę rozumu. Miarą zasięgu tych objawów, o których mówi Huizinga, jest ich powszechność, przenikanie w sam styl życia. Godząc "nie" i "tak" w jakiejś instancji wyższej, człowiek uczy się przenosić punkt ciężkości z owych "nie" i "tak" na to, co je sprawdza, na tę instancję, a dalej idąc, zatraca zdolność stawiania bezinteresownych pytań o świecie: na wstępie pyta o