sama - z moją własną rozpaczą, z moim własnym strachem.<br>Wychodzę z kościółka. Przez podmokłe łąki nad rzekę. Świstawka się nazywa. Utopić się w Świstawce. Utopić się w takiej głupiej rzeczce... <br>Trawy wysokie, szumiące, w słońcu, jak wtedy. Czy tamto z Grzesiem naprawdę było? Dlaczego nie mogę się zanurzyć w pamięci o tamtym, jak w tych wysokich trawach? <br>Nie mogę. Już się nie łudzę, że nie wiedział, że gdyby wiedział... Wiedział przecież i co? I co? Pozwolił, żeby Andrzej ubierał mnie do trumny. Ma rację! Po co poświęcać życie dla trupa? Ta jego racja wywróciła we mnie wszystko na nice. Było to