była Mućka. I kiedy wbite w<br>kamizelkę paluchy Pawlaka orały żebra Kargula, a równocześnie pięść<br>Kargula grzmociła po karku Kaźmierza - rzucili się ku nim Witia i<br>Jadźka. Każde ciągnęło swojego ojca. Tylko dzięki tej interwencji<br>bezkrwawo skończyła się pierwsza potyczka nowej wojny. O ile,<br>oczywiście, nie liczyć trupa Mućki z obłamanym rogiem, który został<br>wśród zboża, przysypany wyrwaną wybuchem miny ziemią. Ocaleni ofiarą<br>jej życia od śmierci Kargul i Pawlak jeszcze tego samego dnia<br>przystąpili do odtworzenia tego, co przedwczoraj uznali za niepotrzebny<br>już teraz rekwizyt przeszłości. Na podwórzu z jednego końca stawiał<br>obalony płot Witia z ojcem - a z drugiego