na życiorys Kiry. Sprawdziłem ponownie wszystkie elementy wykresu liczbowego i skontrolowałem wyniki działań matematycznych. W blokach obliczeniowych 137 powtarzało się z zadziwiającą regularnością. Sprawa wyzdrowienia Kiry wydawała się rzeczą pewną. Metoda moja znowu odniosła tryumf.<br>Stanąłem przed lustrem i złożyłem sobie gratulacje, jak to czyniłem zazwyczaj, gdy udawało mi się obalić fałszywe teorie Ligenhorna. Przyglądałem się własnej twarzy z zadowoleniem, a nawet z pewną dumą. Czarne, krzaczaste brwi odcinały się od przerzedzonej nieco siwizny, przez którą przeświecał kształt wielkiej, sokratycznej czaszki człowieka myślącego. Siodełkowaty nos i odstające uszy nadawały twarzy wyraz dobrotliwej jowialności, co ułatwiało mi maskowanie pobudliwego usposobienia i kostycznej