po tych słowach błysnęło, zielonkawoczarne światełko. To Widmar zapalił zapałkę. Zgasła prawie natychmiast, ale jej krótki błysk wystarczył, aby zobaczyć dwie twarze przysunięte ku sobie. Krawiec westchnął z ulgą. To nie były to bynajmniej widma, lecz ludzie z krwi i kości.<br>Zapałka zgasła i Widmar powtórzył głośno:<br>- Nic mnie nie obchodzi, czy tu kto mieszka na stałe, czy nie - wyrzekł gderliwie. - Stał się nagły wypadek w szpitalu i wzywają chirurga Tamtena .<br>&lt;page nr=166&gt;<br>Stróż odpowiedział również gburowato, a nawet wrogo:<br>- O, nie moja sprawa.<br>- Niech pan weźmie to za fatygę - powiedział Widmar i jednocześnie doleciał krawca metalowy brzęk. Wówczas stróż umilkł. Po raz