chce stracić z oczu<br>śladu buciorów tamtego. Idą więc jak związani niewidoczną liną. Każdy<br>ich krok śledzą od stodoły Kargula młodzi. Jadźka odruchowo chwyciła<br>dłoń Witka i ściska mocno, równocześnie szepcząc litanię do Serca<br>Jezusowego.<br> - Ty bambaryło, przez ciebie moje dzieci sierotami mogą zostać! -<br>Pawlak ani przez chwilę nie przestaje obciążać sumienia sąsiada. Kargul<br>najwyraźniej uważał, że nawet życie Kaźmierza nie równoważy straty<br>krowy.<br> - Mała strata, krótki żal. Co innego Mućka...<br> Kiedy obaj byli już na skraju pola, Kaźmierz odetchnął głęboko.<br> - No i wyprowadził ja ciebie.<br> - Co za czasy. Durny przodem idzie.<br> - Jak powiedział?! - oczy Kaźmierza zmieniły się w dwa sztylety