dyrektora Głównej Kliniki Psychiatrycznej. Zmowa moich oponentów i wrogów doprowadziła do całkowitego niemal podkopania mego autorytetu naukowego. Pozostała mi praktyka prywatna, którą dla uniknięcia dalszych nieprzyjemności starałem się wykonywać raczej w sposób dyskretny.<br>Nie wdaję się tu w szczegóły, chociaż mógłbym bez trudu obalić stawiane mi zarzuty. Nie chciałbym jednak obciążać tej relacji balastem materiału teoretyczno-naukowego, gdyż posłużyć ma ona jedynie do wyjaśnienia decyzji, którą powziąłem, a którą osoby przynależne do pewnego typu konstytucjonalnego uznają za desperacką. Nie ma ona nic wspólnego z kompleksem Majakowskiego, jak określił skłonność do samobójstwa profesor Siergiejew. Myślę raczej kategoriami Epikura: "Póki jesteśmy, nie ma