z wolności i własności. Starszyzna plemienna mogła wykorzystywać w swoich majątkach głównie pracę niewolników i niezbyt licznych zdeklasowanych wolnych, którzy znaleźli się poza nawiasem macierzystych wspólnot rodzinnych i sąsiedzkich, przeto musieli osiąść na cudzej ziemi. Wprawdzie królom, wodzom i naczelnikom przypadała zwyczajowo w udziale największa część zdobyczy wojennej, w tym obcoplemiennych brańców, ale znaczną część żywego towaru sprzedawano po atrakcyjnej cenie obcym kupcom. Zastosowanie brańców do zagospodarowania ziemi niczyjej możliwe było zresztą tylko w obrębie macierzystej wspólnoty terytorialnej. Drogę do tworzenia ponadlokalnych kompleksów majątkowych zamykało sąsiedzkie prawo sprzeciwu wobec intruza sięgającego po użytki i ziemię wspólnoty. Tylko król jako wielki sąsiad