dydaktyzm, obniżenie rangi artystycznej dzieła, upowszechnianie kiczu i miernoty artystycznej. Wyrażano też obawy o neoideologizację kultury, nadmierne wpływy Kościoła, możliwość jego dominacji w życiu społecznym i kulturalnym.<br> Wymienione powyżej pisma katolickie oraz podziemne czasopisma społeczno-kulturalne i literackie były niewątpliwie zaczątkiem wolnej prasy literackiej lat dziewięćdziesiątych. Szczególne znaczenie miała - stale obecna we wszystkich tych periodykach - walka o prawdziwą niezależność kultury, obalenie stereotypów, autentyczny obieg wartości, pluralizm myślenia i ocen.<br> Warto o tym pamiętać, zwłaszcza w sytuacji, gdy w publicystyce lat dziewięćdziesiątych podjęto rozprawę ze społeczno-obywatelskim modelem opozycyjnej kultury poprzedniej epoki, zapominając, iż nie był to nurt jedyny, a sami twórcy