z rzędu, nie możemy w końcu nie zacytować znanej zasady dziennikarzy-łowców sensacji: "Nie uwierzę, dopóki nie usłyszę dementi".<br> "Nieprzychylnie nastawione doniesienia" sugerują bowiem rzecz raczej oczywistą: to, że Jewtuszenko pełnił przez długie lata funkcję poety dworskiego w sowieckim wydaniu. Przynajmniej do czasów pierestrojki, wymagane kwalifikacje zawodowe do takiej posady obejmowały między innymi umiejętność jednoczesnego posiadania dwóch zupełnie różnych rodzajów odwagi cywilnej: jednego, silnie skrępowanego rozsądkiem i poczuciem odpowiedzialności, na użytek publiczny, i drugiego, wysławiającego się swobodniej ale wyłącznie wprost do ucha władcy. "Wprowadzenie" do książki zbiera skwapliwie każdy strzępek materiału dowodowego dla udowodnienia tezy, że tak naprawdę, to Jewtuszenko tylko