tym i on wie, że jest nie tylko celebrowaną matroną, ale i kobietą umiejącą zwrócić się do mężczyzny z uśmiechem kokieteryjnym. Uszyła ostatnio, u dobrej krawcowej, letnią kreację i czekała na aprobatę: "Dziś mam na sobie ładną, nową sukienkę! Materiały od Hersego!" - Już wczoraj zauważyłem, piękna - mówi pan Tadeusz i obejmuje ją całą wzrokiem.<br><br> Przed kolacją przemknęła po cichutku ze swego pokoju do jadalni i wcisnęła pod obrus, w miejscu, gdzie stawiano nakrycie dla gospodarza, gęsto zapisane karteczki: - Co to za przyjemność być nieco lekkomyślną, nawet i kokietką po trosze i intrygować mężczyznę niedopowiedzeniami, enigmatycznymi pytaniami na bilecikach: "Cóż mogę?", "Czy