jakiejś osoby, przesuwają mi się przed oczami ułamki postaci i twarzy, osadzone niewłaściwie, jak w niektórych portretach Picassa. Może właśnie dlatego malarz ten jest mi szczególnie bliski. Wracając do Ligenhorna mogę stwierdzić, że robi on wrażenie człowieka, któremu wszystko przychodzi z łatwością i który zawsze panuje nad sytuacją. Ten człowiek obezwładniał mnie. Nie mogłem jednak zdradzić się z moją bezsilnością. Toteż nienawiść i wrogość w stosunku do niego maskowałem przesadną kurtuazją i uprzedzającą grzecznością.<br>Pewnego dnia zaświtało mi podejrzenie, że Ligenhorn uwodzi Kirę. Postanowiłem ich śledzić. Żona Ligenhorna od lat była sparaliżowana, miała porażoną mowę, słuch i wzrok. Stanowiła rozpaczliwą ruinę