cząstki [2]. Dopiero po upływie blisko trzydziestu lat, w 1956r. &lt;name type="person"&gt;Reines&lt;/&gt; i &lt;name type="person"&gt;Cowan&lt;/&gt; przeprowadzili eksperyment, który można uważać za pierwszy, bezpośredni, eksperymentalny dowód istnienia neutrina. W doświadczeniu tym wykorzystano słaby proces oddziaływania odwrotnego w stosunku do rozpadu , tj. proces &lt;gap&gt;. Ze względu na bardzo mały przekrój czynny na taki proces, zastosowano: - obfite źródło antyneutrin elektronowych, jakie stanowi reaktor jądrowy (por. rozdz.6.3), - bardzo dużą tarczę protonów, wchodzących w skład ciekłego scyntylatora (o objętości ok.1,4ˇ103l). <br>Rysunek 5.16 przedstawia schematycznie procesy, zachodzące w detektorze. Pozyton, powstający wraz z neutronem (w wyniku oddziaływania antyneutrina elektronowego z protonem), ulega spowolnieniu w