osoby, rytmiką.<br>Stereotyp neurofizjologiczny leżący u podstaw zaburzeń łaknienia pozwala na wyraźne zróżnicowanie form dysfunkcji nie tylko u różnych osób, ale także u tej samej osoby w stosunkowo krótkich odstępach czasu. Przykład stanowi tu labilność łaknienia, łatwo przybierająca postacie skrajne, oscylując od całkowitej utraty apetytu do napadowej żarłoczności, przy czym obie formy mogą być równoprawne w repertuarze wzorców reagowania danej osoby. Częściej jednak mamy do czynienia ze stereotypowym rodzajem reagowania o charakterze jednobiegunowym. Reakcja stresowa stanowi w tym przypadku stymulator zaburzenia łaknienia w danym okresie (dniu). Tendencja do utrwalania się schematu dysfunkcji może przybrać postać reakcji nawykowej, co powoduje, że powtarzalna