przy dymniku. Oczy miał przymknięte, jakby go uśpił monotonny szept Jagiełły. Patrzył jednak. Spod wpółopuszczonych powiek śledził widoczną stąd Wisłę jak wroga.<br>Od dwóch dni w Śródmieściu wieczorami słuchano równego łoskotu kukuruźników. Zrzuty broni i żywności nie mogły już przywrócić życia konającemu powstaniu, ale obiecywały coś więcej ponad możność wytrwania - obiecywały ratunek. Tu miał się spełnić - na Czerniakowie. Od dwóch nocy Jerzy obserwował nienawistną Wisłę: obnażona w światłach rakiet i reflektorów, ukazywała bąble sunących środkiem pontonów. I zaraz następowała artyleryjska młocka. Jerzy widział, jak tryskające w górę gejzery wybuchały zabierając z sobą nadzieję. Jeszcze tylko głowy walczących z falami, jak małe