szalałam przed operacją... czyżbym stała się zupełnie martwa? Niezdolna do żadnych uczuć?<br><br> Czuję niemal namacalnie, jak to odradza się pod czaszką, rośnie i szuka nowych miejsc. Koszmarna świadomość obcego, które jest we mnie. Skąd się wzięło? Dlaczego we mnie? Przedtem nie myślałam o tym. To też jego wina, Andrzeja. <br>Śmieszne, obiektywnie powinnam być mu wdzięczna. Jedyny człowiek, który zachował się jak ktoś bliski. Jak zachowałaby się mamusia, gdyby żyła. Walczył o mnie. Tylko że wszystko okazało się daremne i bez sensu. Że okazało się daremne i bez sensu to nie jego wina. Więc powinnam być mu wdzięczna. A nie jestem. Stałam