kategorii operatywnej, nie rozwiązałoby to zresztą problemu. Pomijam tu obiekcje innego rodzaju, np. w stosunku do zasady zrównywania decyzji inwestycyjnych przez kierowników gałęzi produkcji.<br>Dotykamy w tym punkcie problemu natury metodologicznej, który warto podkreślić. Model konkurencji doskonałej, będąc wyidealizowanym obrazem gospodarki rynkowej na wysokim szczeblu abstrakcji, pełni funkcję poznawczą, ma objaśnić "to co jest", i w tym sensie jest modelem pozytywnym. Natomiast model Langego, nawiązując do przesłanek konkurencji doskonałej stara się odpowiedzieć na pytania co i jak "być powinno", jest więc z istoty swej modelem normatywnym. Dychotomia między "jest" a "być powinno", powoduje iż przejście od modelu pozytywnego do normatywnego wywołuje