tkwiące we wnętrzu treści albo czerpiąc energię z zewnętrznej symboliki, jaką dla porozumiewających się winny owocować te teksty. Zawsze z początku głos drżał mu trochę, a zdania wychodziły z ust dosyć nieskładnie. Czuło się, że nadmiernie się spieszył, w każdym zdaniu chciał wyrazić za wiele i przerażony nie rozpoznawał własnych objawionych myśli. Bo przecież przychodził do mnie z objawieniami. Z determinacją brnął dalej. Znam to dobrze: czekał, że w pewnym momencie, na zakręcie któregoś zdania skończy się samobójcza kładka i temat zezwoli mu wejść na ogrody. Kiedy mówiłem ja, słuchał grzecznie. Potem wielokrotnie powoływał się na to, co mówiłem, więc widać