najwyraźniej w pełnym niepokojących przeczuć Gamajunie. Znów ptak, jak kiedyś u szlachetki Ochockiego, zapowiada rewolucję i jej krwawe żniwo: &lt;q&gt;"Wieści niewolę [...], nadejście kaźni krwawych, i trwóg, i głodów, i pożarów, władzę zbrodniarzy, zgubę prawych"&lt;/&gt;. Zaprawdę, proroctwo to spełniło się co do joty! <br>Poprzedzającą Gamajuna, pełną rezygnacji Pieśń Ofelii przenika smutek obłąkanej dziewczyny: &lt;q&gt;"Nie wróci rycerz kochany, cały odziany w srebro"&lt;/&gt;. Minęła bezpowrotnie epoka, odeszli ludzie, którzy ją tworzyli... Dwie kolejne pieśni to liryczne wspomnienie miłości (&lt;q&gt;"Byliśmy razem, pamiętam... noc się chmurzyła, skrzypce grały"&lt;/&gt;) i nokturn-passacaglia (&lt;q&gt;"Miasto śpi, spowite mgłą"&lt;/&gt;). Pieśń piąta, zatytułowana przez Szostakowicza Burza, daje upust utajonym, nagromadzonym uprzednio