zagubiona. Nie płakałam, bo już chyba nie umiem płakać, ale czułam się tak, jakbym zaraz miała oszaleć, odciąć się od rozumu i wszystkich norm, zacząć wyć i nigdy nie przestać, rzucić się na ziemię, kopać i gryźć wszystkich i wszystko, zerwać z siebie ubranie i pogrążyć się w ucieczce, w obłąkaniu, na zawsze.<br>I wtedy zobaczyłam staruszkę stojącą naprzeciwko, dosłownie kilka kroków ode mnie. Miała długie, siwe włosy, kiedyś musiały być czarne tak jak moje, musiały pachnieć tak jak moje, może tak jak moje kręciły się od mgły, ale teraz były białe jak śnieg, trochę postrzępione, bo przecież siwe włosy źle