nie mogąc ścierpieć idiotycznej sytuacji, w której ten ściąga buty Miętusowi, przypochlebiającemu się niezdarnie parobkowi... <q>"Stało się to jak na sprężynach, krzyknąłem ťwonŤ, bo uderzyłem, ale dlaczego uderzyłem?"</> (F 207) Może z obrzydzenia? Z zazdrości? A może po prostu z ciekawości, co z tego wyniknie? W przeczuciu, że na pół obłąkany Miętus siebie każe - w symetrycznej odpłacie - bić po gębie i tym samym doprowadzi do chamskiej rewolty? Bohater rozważa przecież po cichu, <q>"co będzie, co się wydarzy, gdy (...) twarz pańska oko w oko stanie z masywną gębą ludową?"</> (F 216) Bawi go też naiwność wuja, któremu nie może przyjść na myśl