górę ku niewidocznemu rozmówcy. Czasami to spojrzenie zahaczało o twarz Jadwigi. Róża bladła wtedy, ściągała brwi. <br>- A ty czego się śmiejesz? - wołała. - W wierszykach patriotycznych inaczej piszą? Czy może zabronisz mi mówić, co chcę, w domu mego syna? Nie bój się, ten pan dobrze mnie rozumie, nie wszyscy jeszcze wolą obłudę od prawdy! <br>"Ten pan" siedział jak na gorącym kamieniu, mruczał coś niewyraźnie pod nosem; ale nie jego chyba miała Róża na myśli, bynajmniej nie wyglądała odpowiedzi, bez pożegnania odchodziła do siebie, przesyłając w niewiadomym kierunku uśmiechy. <br>Po kilku dniach pobytu Róży, dom Władysławów zaczynał drżeć, przyspieszać tempa, jak krypa porwana