którego wyglądały szyjki zatkanych szczelnie i poobwijanych słomą butelek. To wszystko razem miało się gotować pół godziny. <br>- Czy nie mógłbym odwiedzić teraz twego ojca? - zapytał Hubert. - Może by mi przebaczył trochę wilgotną garderobę. <br>Gabriela poszła tedy do gabinetu, ale zaraz wróciła. Powiedziała, że ojciec pisze. Trzeba poczekać, aż skończy. <br>Siedli oboje na kuchennym stole i czekali, patrząc na gotujące się butelki. <br>Hubert zapytał Gabrieli, czy ojciec jej jest pisarzem. <br>Dziewczynka myślała chwilę. <br>- Właściwie nie. Jest architektem, ale i pisze również. I wszystko robi, wszystko, ty nie masz pojęcia! <br>Wobec jej oczu, które nagle zapłonęły uwielbieniem, Hubert poskromił wrodzoną skłonność do sceptycyzmu