mozaikę, jakieś niesamowite "puzzle", niemożliwe niemal do złożenia w jedną całość. Fragmenty bywają olśniewające, ale brak im tego ośrodka, tego kawałka, od którego można zaczynać budowę całości. I gdy nie wiadomo, co z tych myśli złożyć, odkąd zacząć składankę, człowiek ucieka od nich.<br>Myśl tych ludzi tutaj nie jest wspaniała, obraca się w granicach skromnych i materialnych, jest po większej części myślą o pieniądzu, o jedzeniu i o posiadaniu, ale jest całością, opartą o coś. I tę stałość, ten porządek "pomimo wszystko" czuje się na każdym kroku. W całej atmosferze panuje przede wszystkim indywidualność. I może właśnie to działa tak kojąco