znów „germaniczne" tragedie: Bolesław Śmiały i Wanda (wyd. 1826). Obie przedstawiały naród w sytuacji kryzysowej, w obu też główny bohater pozostawał uwikłany w walkę konieczności i pożądania, znajdował się w sidłach namiętności, której nie mógł sprostać. Autorowi tym razem starczyło rozmachu jedynie na tytułowych bohaterów oraz na zaplanowanie atrakcyjnych obrazów scenicznych – takich jak obraz wnętrza kościoła ze zwłokami biskupa w pierwszej tragedii, ślubowanie Wandy na górze Lasoty – w drugiej tragedii. Ta ostatnia powstała pod najsilniejszym wpływem nowego teatru. Zaznaczył się on głównie w wyrazistej liryzacji tekstu zwłaszcza w scenach śpiewu Ulla przy wtórze harfy (akt 3 sc. 2