krzaków, zdjąłem ją więc i zwinąwszy, wsadziłem sobie pod pachę.<br>Tak jak opisano w Księdze strachów - ścieżka miała kilka zakrętów. Raptem krzaki rozstąpiły się i ujrzałem czarny łuk nad swoją głową: resztkę sklepionej bramy obserwatorium. Minąłem ją i wkroczyłem na kamienny podwórzec. Stąd można się było dostać do głównej części obserwatorium. Ale w mroku, bez zapalenia latarki, wątpiłem, czy zdołam tam trafić. Przyczaiłem się więc pod murem i nasłuchiwałem. Postanowiłem, że jeśli nie zauważę niczego podejrzanego, na chwilę posłużę się latarką.<br>Słyszałem tylko monotonny szmer deszczu na starych murach. Już miałem przycisnąć guzik latarki, gdy nagle dobiegł mnie jakiś stuk. Jak