daleka współczuć, przeklinać los, niewytłumaczalność cierpienia. Dobrze, że nie zapukał. Mógłby jej ofiarować tylko etyczny wojeryzm, moralne podglądactwo z kilkoma retorycznymi formułkami pod ręką.<br>Miał przecież szukać pracy, podreperować kruche finanse. Jednak gazeta wywołała w nim niechęć. Może poczekać do jutra. Zygmunt włączył Portished i usiadłszy głęboko w fotelu, zaczął obserwować niebo. Od wschodu nadciągała ogromna chmura. Kształtem przypominała zgarbionego człowieka z uniesioną pięścią, który skrada się, dyskretnie puszczając obłoczki spojrzeń. Nagle z jego ręki wystrzelił wąż. Przepełzał powoli obok słońca i znienacka rzucił się na południowe, połykając je błyskawicznie. Po niebie rozszedł się grzmot - suchy trzask, jakby ktoś wafle łamał