znienacka jak plewa rzucona pod wiatr.<br>Mętniało niebo.<br>Rankami wychodziła nikła, zimna rosa.<br>Lato stygło, las tylko jeszcze miał w suchym podszyciu ruchliwe, milczkiem buszujące szpaki.<br>Szelest tych szpaków trwożył ludzi zbiegłych z Szabasowej.<br>Szybki podwieczór zapadał płasko przy ścierni w czerwieniący się promień, zamykając w jedną barwę pnie grabczaków obsypanych kaszą przejrzałego szałwieja.<br>Późną jesienią wymarły cmentarze żydowskie.<br>Zielone, mszyste macejły zaścieliły szosy.<br>Na ałef bajsach zgrzytały czołgi.<br>Ludzie z hilfspolicji przetrząsa li sklepy, szli za dziecięcymi skomleniami do kryjówek i rzucali granaty w krzyk.<br>Ocaleni biegli na polskie cmentarze, ukryci śród grobów czekali nocy.<br>Na polu zasiadał zmierzch, schodziły