kopytach. Deszcz powoli ustawał, bębniąc ostatnie akordy dwudniowej pieśni. Na moment nawet słońce błysnęło, odciskając na szybach pierwszy ślad zmierzchu. Woda szumiała w rynnach, tłukła się jak oszalała po koleinach chodnika, spływała do bulgoczących studzienek, ale to były ostatki. Północne musiały odejść, poszukać innego pastwiska.<br>W membranie wiaduktów zahuczał pociąg, obwieszczając miastu swój przyjazd. Na pewno wyglądał jak przesuwająca się taśma filmowa z perforacją wagonowych okien. Zygmunt dotknął ręką chłodnej szyby, tak jakby chciał pożegnać chmury, i położył się spać...<br>* * *<br>Pustynia. Piach i skwar, rozgrzane do białości żelazo lejące się z nieba. Ani jednej chmury. Gdzieniegdzie żałośnie suche kępki wydm. Zygmunt