przez gąszcz chwastów, główne, od dawna już nieczynne wejście podpierały kolumienki z głowicami jońskimi, z których tynk opadał całymi liszajami. W czasie wojny Krügerowie nie obnosili się ze swoim niemiectwem, biedowali jak inni, może byli bezpieczniejsi, a po zakończeniu działań nie wyjechali - bo nie mieli dokąd wyjechać. W Niemczech nie ocalał nikt z ich rodziny, byli zresztą już wtedy starzy i samotni. Dostali od władz Bundesrepubliki jakąś rencinę, którą rząd polski zabierał sobie, wypłacając im nędzne grosze w złotówkach. Skrupulatnie płacili podatki za dom, do którego właściwie mieli już niewielkie prawo, bo oczywiście podpadli pod kwaterunek, przez co zostali stłoczeni do