tak groźnie wyglądało. Ciągle sprawiam jakieś kłopoty. Kiedy wreszcie znajdę kogoś, kto potrafi to wytrzymać?<br>Próbowałam wstać jak najszybciej. Oczywiście okazało się to niemożliwe. A przestraszony Stochwicz już zbiegał do mnie z górki.<br>Powoli, ostrożnie, stanęłam na nogi. <br>- Nic mi nie jest. Wszystko w porządku - powtarzałam jak magnetofon. Struny głosowe ocalały. Mogłam mówić.<br>Bałam się poprosić go o pomoc. Wolałam udawać, ze nic się nie stało.<br>Modliłam się, żeby czas szybciej płynął. Musiałam jakoś się pozbierać.<br>Nie widziałam, jaką Stochwicz ma minę. Jeszcze nie docierała do mnie rzeczywistość. Nic oprócz bólu. <br>- Zrób przysiad - rozkazał.<br>Lekko zgięłam kolana.<br>- To ma być przysiad