z powodzeniem w krajach skandynawskich, miało świadczyć o demokratyzacji realnego socjalizmu, o tym, że władza nie ma nic przeciwko kontrolowaniu jej poczynań. W demokratycznym państwie taką rolę odgrywają sądy, które w PRL nie były niezawisłe - najwyżej niezawiśli byli sędziowie. Wysoki poziom aprobaty dla urzędu rzecznika wynikał wówczas zarówno ze społecznych oczekiwań (po raz pierwszy obywatel mógł się odwołać do niezależnej instytucji), jak i dynamicznego stylu pełnienia funkcji przez prof. Ewę Łętowską. Dzięki niej urzędowi rzecznika udało się zdobyć więcej władzy niż wynikało z litery prawa. Zdarzało się, że rzecznik zabierał głos, nie będąc do tego zobligowany. Gdy poproszono Ewę Łętowską, by