śpiwory, uformowaliśmy się w kolumnę &lt;page nr=208&gt;.<br> Na przodzie szedł doktor i Kasia, potem Hilda w otoczeniu chłopców. Ja z Zenobią zamykaliśmy pochód, którego centrum stanowiła Hilda z puszką.<br>Nad Polaną zatrzymała się chyba ogromna chmura. Mgła jeszcze bardziej zgęstniała, nie widziało się dalej niż na dwa kroki. Wkrótce też straciłem z oczu czoło naszego pochodu, doktora i Kasię. Jedyne, co widziałem, to plecy Sokolego Oka i postać Hildy. Dwaj pozostali chłopcy zaledwie rysowali mi się we mgle.<br>- Czy nie za dużo pan ryzykuje? - odezwała się idąca obok mnie Zenobia.<br>- Sądzi pani, że jest jakieś ryzyko?<br>- To pan powinien był wziąć puszkę z