wystąpieniem Krzysztofa Bieleckiego, lecz kolejnej i ostatecznej już roli, zajmującej najwyższe piętro w piramidzie nadawczych instancji. Jeśli kompozycyjny rygor utworu umacnia autorytet nadawcy, to w tym celu, by mógł on swój autorytet wykorzystać dla pouczenia czytelnika. Metafikcji (a być może w ogóle - sztuce) Bielecki przydaje właściwości katarktyczne. Pozwala ona na oczyszczenie się z tego, co "zgniłe" i "robaczywe", na uwolnienie spod tyranii myśli o immanentnym celu dziejów, idei, którą nowoczesny człowiek historyczny ulokował w pozycji własnej "istoty". "Posthistoryczność" Bieleckiego nie odpowiada więc znanej i kontrowersyjnej diagnozie Francisa Fukuyamy. Nie wyrasta bowiem ze świadomości zrealizowania "ostatecznej formy rządu", spełnienia celu zachodniej historii