Dlaczego ty nigdy tak nie powiesz? Nie lubisz domu?<br>Kiedy w maju czterdziestego piątego roku opuszczały Kazuń na zawsze, Danka zachowywała się jak zwykle, i nawet nie obejrzała za siebie. I mama znowu spytała głosem stłumionym przez łzy:<br>- Nie żal ci?<br>Niczego, biedna, nie rozumiała, bo i skąd, skoro córka od dziecka nauczyła się chronić swoje wnętrze i być zawsze dzielna! Mokra poduszka wysychała do rana i znowu świeciło słońce.<br>Ale dziś, po tylu dziesiątkach lat, ogarnia żal, że przez tę głupią zuchowatość pozbawiło się najbliższych ciepła i serdeczności, których przecież nie brakło. Ktoś z nich mógł cierpieć, posądzając jedynaczkę o niedostatek