pani od plastyki spytała się: "&lt;q&gt;Kto zrobił te napisy?&lt;/&gt;" Zareagowaliśmy na to ostrożnie, byliśmy trochę spięci. Ale finał był taki, że ona nas pochwaliła. Powiedziała:<br>&lt;q&gt;- Wiecie, to bardzo śmiesznie wyglądało na tym słupie, te napisy.&lt;/&gt;<br>I wtedy też były grające pocztówki. I ich kupowanie. Ja nie miałem adapteru, ale miałem od groma pocztówek. W ten sposób byłem po prostu lwem wszystkich prywatek. Jak przychodziłem na nie z tymi pocztówkami, to na parapecie do połowy okna tego stało. Zawsze jedna osoba się nie bawiła, tylko musiała zmieniać co raz: &lt;orig&gt;ziu ziu&lt;/&gt;. Później &lt;name type="person"&gt;Łaszkiewicze&lt;/&gt; przynieśli skądś płytę &lt;name type="tit"&gt;Help!&lt;/&gt; &lt;name type="org"&gt;Beatlesów&lt;/&gt;. To była pierwsza płyta ebonitowa