przewraca. Cóż to za przebieranie palcami! Żadnego wyrazu! <br><br>- Jeszcze raz?... <br>- Graj! <br>Gram, ale wciąż jestem rozproszony. Wiem, że czeka mnie za chwilę rozmowa, i mam pietra. <br>- Spokojnie, nie śpieszyć - Tata mówi teraz bezosobowo. - Śpiewać, śpiewać. - Stop! Stop! - przerywa klaśnięciem i siada do drugiego fortepianu. Gra. <br>- Tu ręka ciężej. A crescendo od razu za duże. <br><br>Słucham uważnie, wpatruję się w jego palce i po chwili myślę już tylko o muzyce. Powtarzam fragment jeszcze raz i gram dalej. Tata zatrzymuje się przy moim fortepianie, zagląda w nuty. <br>- To monotonne. Zagraj różnie ten sam motyw. Lewą ręką arpeggia za powoli. E-cis nie ma