dramatycznym położeniu powodzian, i nie znających jeszcze rozmiarów klęski przedstawicieli władz państwowych, brak jest podpory wobec zamiarów Stwórcy, wpisanych w ekonomię zbawienia. Ani zatem zimna pewność władz, ani w desperacji wyrażane żale i pretensje powodzian niczego już nie cofną. Tu potrzebna jest miłość. I tylko w oparciu o nią można odbudować życie poszkodowanych, przywrócić ufność w drugiego człowieka oraz w umiejętność obywatelskiej samoorganizacji. Potwierdza to moją wielką wiarę w skuteczność samorządu terytorialnego. I właśnie budowaniu owej cywilizacji miłości, cywilizacji braterstwa umacnianiu i rozwojowi samorządności, chcę służyć zawsze, osobliwie zaś w ewentualne działalności parlamentarnej, jeśli to właśnie mnie przypadłby zaszczyt, ale i